Abel Tasman & Kahurangi National Parks - Reisverslag uit Motueka, Nieuw Zeeland van Patricia & Wilko - WaarBenJij.nu Abel Tasman & Kahurangi National Parks - Reisverslag uit Motueka, Nieuw Zeeland van Patricia & Wilko - WaarBenJij.nu

Abel Tasman & Kahurangi National Parks

Door: Wilko

Blijf op de hoogte en volg Patricia & Wilko

15 Februari 2013 | Nieuw Zeeland, Motueka

Lieve mensen,

De eerste twee weken hebben we "slechts" het noordelijke topje van het Zuidereiland bezocht. In het Abel Tasman National Park en Kahurangi National Park is waarschijnlijk zoveel te doen en te zien dat ik mijn hele sabbatical er kan verblijven zonder met te vervelen. In die "slechts" twee weken hebben we dan ook niet stil gezeten!

Zodra het weer en het getij het toelieten zijn we op zeven februari aan een drie daagse kajak-wandeltocht begonnen langs de kustlijn van Abel Tasman. Dit Park is vernoemd naar de Nederlander die Nieuw Zeeland heeft ontdekt in 1642, ruim 120 jaar voordat de Engelsen in Nieuw Zeeland aankwamen. Abel Tasman is één keer aan land gegaan en drie bemanningsleden verloren het leven door Maori's, waarna hij weer het ruime sop koos.

In twee gehuurde zee-kajakken met bagage en eten voor drie dagen nam de reis ons langs verlaten stranden en ruige rotsformaties, soms uitgehold door de beukende golven. In de baaien is het water rustig en helder, maar andere stukken langs de kustlijn was het hard werken om pal tegen wind in te roeien. Bovendien trok het laagtij me verder van de kust. In de Sandfly Bay was de stroming zo sterk dat ik drie keer heb om moeten keren voordat ik de baai in kon komen. De trip was zo gepland dat we met hoogtij door de baaien konden en dat was zeker de moeite van het plannen waard. Bij laagtij staan vele droog, maar bij hoogtij kan je de baai in en soms de rivier op gaan. In dit gebied is er een bijzonder groot verschil tussen de hoogte van het zeewater tijdens eb en vloed, namelijk tussen de 5,2 en 6 meter!

De campings op de route zijn over het algemeen alleen toegankelijk vanaf het strand. Sommige campings verhuurden tevens hutten, maar wij sliepen in de tent. De tweede dag hadden we een deadline: we moesten op tijd in Onetahuti aankomen waar we de kajak achter konden laten. De tijdsdruk was omdat we op twee uur loopafstand een rivier over moesten steken voordat het hoogtij dat onmogelijk maakte. Na de oversteek doorgelopen en gekampeerd in Waiharakeke Bay. De volgende dag het laatste stuk gelopen naar Totaranui waar we ruim van te voren aankwamen voordat de we met de laatste watertaxi terug naar het beginpunt werden gebracht. De wandeling die we rond Totaranui wilde maken was onmogelijk doordat het tij de hoog was, maar er was een goed alternatief door de bossen rondom de baai. Hiervoor moesten we ook de rivier oversteken, maar het water kwam niet veel hoger dan de knieën. Waar wij drie dagen over gekajakt en gelopen hadden, deed de watertaxi in minder dan uur.

Onze welverdiende rustdag, de dag erna, bezochten we de Ngarua grotten met prehistorische botten van de Moa loopvogel, die 25.000 jaar geleden waarschijnlijk in de grot is gevallen en er niet meer uit kon komen. 's Middags het grootste gat in de grond van het zuidelijk halfrond bezocht, Harwood's Hole; 70 meter breed en 357 meter diep. Op de terugweg nog naar een uitkijkpunt geklommen, Gorge Creek Viewpoint. Totaal ruim twee uur gewandeld en geklommen en zo voorkomen dat de spieren vast kwamen te zitten na de driedaagse trip.

De twee dagen erna grotendeels op het strand doorgebracht. Nee, niet lang uit op een handdoekje! Manita's favoriete strand, Wharariki Beach is inderdaad een bijzonder plekje. Een wild strand met veel rotsen, bogen en poeltjes waar de jonge zeehondjes in het spelen waren op een tiental meters van ons. Langs de kust liggen de Archway Islands en aan de kustlijn grotten. Waanzinnig mooi en als kers op de taart 's avonds een mooie zonsondergang vanaf de camping. 's Ochtends vroeg naar de Farewell Spit gereden. Dit is een 35 km lange zandbank die de Golden Bay aan de bovenkant begrenst. In het zomerseizoen zijn hier duizenden trekvogels, zelfs uit Siberië. Alleen de eerste vier kilometer is te voet te bezoeken om de vogels te beschermen. Het zand-schiereiland hebben we de eerste vier kilometer aan de zuidkant over een smal strandje heen gelopen en terwijl honderden zwarte zwanen in de zee dobberen. Via het duinpad zijn we doorgestoken naar de noordkant, waar het strand erg breed was en de zee veel ruiger. Daar hebben we grote kolonies trekvogels tot redelijk dichtbij kunnen benaderen.

De dertiende maakten we ons weer op voor de volgende lange wandeling. Dit keer met een hut overnachting zodat we geen tent en slaapmatjes mee hoefden te nemen in de rugzakken. Het beginpunt van onze tocht, de zogenaamde Tableland Circuit lag iets hoger dan de camper aan kon. Een paar kilometer voor de parkeerplaats begonnen de wielen te slippen op het steile gravelpad. Dat betekende voor André achteruit de berg af terwijl Manita hem aanwijzingen gaf en ik verder bergafwaarts het omhoog komende verkeer tegen hield tot André de bus op een breder stukje kon keren. Na de lunch in de camper met bepakking én in de hete zon aan onze tocht begonnen. Die dag hebben we tot de Salisbury hut gelopen, die vrij nieuw en luxe was. Er waren maar vijf andere gasten, dus we hadden de ruimte in deze 24-persoons hut. Het tweede gedeelte van de rondtrek leidde ons eerst naar Gordon's Pyramid. Vervolgens over de bergruggen naar de nog hoger gelegen Mount Arthur. Naarmate we hoger kwamen werd de wind ijziger en werden we bijna van het pad afgeblazen. En daar waren we gelukkig ook op gekleed met warme truien, windjacken en muts op. Op de top werden we "beloond" met het uitzicht vanaf 1800 meter. We waren precies op tijd boven om dit te mogen aanschouwen, want bij het terugblikken tijdens het dalen, lag Mount Arthur in de wolken.
De terugweg was het eerste uur over dezelfde bergrug en bleef daarna de bergrug volgen tot we vlakbij Hut Arthur waren. Daar hebben we koffie gemaakt; dat was lekker wat warms te drinken! Tenslotte van de hut terug naar de parkeerplaats én de paar kilometer die bij de camper niet had kunnen klimmen. In twee dagen tijd is het landschap om ons heen zo vaak veranderd. Dat is wat Nieuw Zeeland zo speciaal maakt. Alleen het laatste stukje over de weg was niet zo leuk lopen, zeker omdat we alle drie moe waren na een lange dag lopen. Gelukkig maakte de zon alles de volgende ochtend weer goed en daar hebben we dan ook lang van genoten voordat André weer achter het stuur kroop om richting de Westkust te rijden.

Liefs, Wilko
-----------------------------------------------------------------------------------------

Bonjour tout le monde!

Le point nord de l'île de sud a tellement des choses à voire, que nous avons passé quinze jours rien que là et sans prendre beaucoup de repos, car le reste du pays a beaucoup à offrir aussi donc pas beaucoup de temps à perdre. Même, c'est n'est aucune problème pour passer beaucoup plus de temps dans le Parc Nationale Abel Tasman et le Parc Nationale Kahurangi sans s’ennuyer une seule seconde.

Pendant trois jours nous avons visité la côte d'Abel Tasman en kayak et à pied. Abel Tasman était un hollandais qui a découvert la Nouvelle Zélande en 1642, plus de 120 ans avant que les anglais s’y sont installés. Abel Tasman a eu des mauvais rencontres avec les Maoris et perdit trois hommes après avoir mis les pied sur terre ici une seule fois.

En deux kayaks de mer loués nous partons le sept février avec bagage et nourriture pour trois jours. Le voyage nous emmène aux plages abandonnées et à coté des formations des rochers immense, déformé ou creusé par la force des vagues. Dans les baies la mer est calme mais certain morceaux de la côte sont difficile avec le vent en face et la mer basse qui emmène le kayak en direction de la grande bleue. Dans la baie de Sandfly il y a tellement de courant que seulement à mon troisième essaye j'arrive à y rentrer. Mais ça vaux le coup! Le voyage a été planifier le façon que nous y sommes en mer haute. En mer bas beaucoup des baies sont à sec, mais au bonne moment on peut y pénétrer en kayak et des fois parcourir la rivière. La différence de hauteur de mer ici est énorme: entre 5,2 et 6 mètres entre mer bas et mer haute.

Les campings sur notre route sont uniquement accessible par la plage. Certains ont des refuges à louer, mais nous dormons dans une tente. La deuxième jour nous pouvons laisser les kayaks à Onetahuti. Là nous devons arriver à temps parce qu'il nous reste deux heures à pied à faire avant la mer haute nous bloque notre passage pour arriver au camping de Waiharakeke Bay, encore une heure plus tard. La dernière journée nous marchons jusqu'au Totaranui; l'endroit où nous prenions l'aquataxi. Puisque nous arrivons bien en avance, nous aurions aimé de faire une promenade spécifique aux alentours mais avec la mer haute on ne peut pas. Donc nous faisons un tour de baie en montant en hauteur avec des vues superbes. Là il y a aussi une rivière à traverser, mais dans celle ci l'eau arrive uniquement jusqu'au dessus les genoux donc pas problème! Le retour du chemin parcouru en trois jours est très rapide: l'aquataxi nous ramène au point de départ en moins d'une heure.

Le lendemain c'est journée de tranquille et nous visitons la cave de Ngarua avec des ossements préhistoriques du oiseau Moa (qui ne pouvait pas voler) et très probablement est tombé dans la cave il y a 25.000 ans. Dans l’après-midi nous allons au Harwood's Hole, le plus grand trou de l’hémisphère sud : 70 mètres de largeur et 357 mètres de profondeur! Sur le retour nous montons à Gorge Creek Viewpoint pour la belle vue sur les montagnes aux alentours. Cette ballade de plus de deux heures étais bien pour garder les muscles souples après l'effort physique des trois jours auparavant.

Ensuit deux jours sur la plage; non sur une serviette mais en marchant bien-sur! La plage de Wharariki est la plage préféré de ma sœur Manita et effectivement c'est une endroit spéciale. La plage est sauvage, ainsi les rochers. Il y a des flaques d'eau où les bébés phoques y jouent à une bonne dizaine des mètres de nous. Le long la côte il y a les îles d'Archway, des grands rochers trouées et sur la plage il y a des nombreux caves. On y passe des heures à promener... Le joli coucher du soleil est la cerise sur le gâteaux.
Au petit matin nous allons au Farewell Spit, une presqu'île de sable de 35 kilomètres de longueur et le périmètre nord du Baie Doré. L'été c'est l'habitat des milliers de oiseaux migrateurs; il y en a même qui viennent de Sibérie! Seulement les quatre premières kilomètres sont autorisés à visiter à pied pour protéger ces oiseaux et leur habitat. Sur l'aller nous passons les quatre kilomètres coté sud du "Spit" sur une plage étroite et avec des centaines des signes noires dans la mer, traversons par les chemins à travers les dunes et retournons coté nord, là c'est complètement différent: la mer est très agitée et la plage très large. On y voit des grandes colonies des oiseaux sur la plage.

Le treize février nous nous préparons pour une autre grande ballade. Cette fois ci nous dormons une nuit dans la refuge. Comme ça nous n'avons pas à porter la tente et des matelas gonflables. La route au point de départ était trop raide et glissant avec les gravillons pour le camping-car. Quelques kilomètres avant le parking les roues tournent dans le vide et mon beau-frère doit faire marche arrière, guidé par ma sœur et moi-même plus en descendent sur la route pour arrêter les voitures qui montent, le temps André puisse faire demi-tour. Après le déjeuner nous montons avec les sacs à dos sous le soleil qui tape fort. Notre destination pour cette journée est le refuge de Salisbury, récemment construit et assez luxueux pour une refuge. Il y a que cinq autres voyageurs donc nous avons largement la place dans la refuge qui est conçu pour 24 personnes. La deuxième partie de la rando passe au sommet de Gordon's Pyramid. Ensuit par les crêtes des montagnes nous nous dirigions vers Mount Arthur. Le vent sur les crêtes est tellement fort de temps en temps que nous avons du mal à rester sur le chemin. Plus qu'on monte, plus ce vent devient glacial et heureusement nous avons des pulls, coupe-vents et bonnets. Notre effort était bien récompenser avec la vue à 1800 mètres d'altitude. Sur la descente nous regardons en arrière et Mount Arthur est déjà dans les nuages. Nous y étions juste à temps pour avoir eu la belle vue.
La première heure de retour est sur le même chemin avec le même vent glacial et continue après sur des crêtes d'autres montagnes, presque tout le chemin jusqu'au refuge d'Arthur. Là on fait du café pour se réchauffer. Dernièrement la descente de la refuge au parking et les qq kilomètres le camping-car n'a pas pu monter. En deux jours nous sommes passés dans tant de paysages différents; voilà ce qui rends la Nouvelle Zélande si spéciale!

Le lendemain matin le soleil nous fait oublier notre fatigue et nous y profitons longtemps avant qu'André se met au volant pour partir vers la Côte de Ouest.

Bisous à tous, Wilko

  • 23 Februari 2013 - 22:33

    Saskia Claudia Carmen Peters Van Der Drift:

    Mooie foto's Wilco, Ravi komt donderdag thuis, ben benieuwd, alles wat hij stuurt aan foto's vind ik ook zo mooi, en dat zijn alleen de foto's met zijn I pod. De spiegelreflex foto's ben ik ook wel benieuwd naar. hij heeft kilometers gelopen door al die parken daar, veel plezier nog,
    liefs

  • 24 Februari 2013 - 00:12

    Julia Pando:

    Prachtig Wilco, Geniet!

  • 24 Februari 2013 - 13:33

    Christine:

    merci Willko.....texte bien ecrit ,et en francaiis .....belles photos ,comme c est beau la-bas....
    bisous

  • 24 Februari 2013 - 16:02

    Arielle:

    Wouaaaahhh! La nature à l'état brut. Magnifique! Merci Wilko.

  • 24 Februari 2013 - 17:35

    Nynoshca:

    Waaaaooooooh, avondtuurlijk allemaal. Heel mooi en anders dan in Nepal. Bedankt voor het delen. liefs, Nynoshca.

  • 24 Februari 2013 - 18:53

    Anita:

    Prachtig zowel de verhalen als de foto's

    liefs uit een koud Nederland

  • 27 Februari 2013 - 15:54

    Patricia:

    Hoi alle drie, wat een mooie fotos en leuke lange verslagen. Have fun verder.

    Lama Thuptsul wil misschien ons naar een plek waar Sakyamuni is geweest in Thailand of in de buurt.
    Dus maar afwachten. Liefs Pat

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Patricia & Wilko

Onze TAT-relatie (Travelling-Apart-Together)

Actief sinds 18 Sept. 2012
Verslag gelezen: 184
Totaal aantal bezoekers 18948

Voorgaande reizen:

28 September 2012 - 16 Augustus 2013

Nepal

30 April 2013 - 23 Mei 2013

Malaysia

23 Februari 2013 - 13 Mei 2013

India

31 Januari 2013 - 30 April 2013

Nieuw Zeeland

Landen bezocht: