West Coast - Côte Ouest

Hallo allemaal,

Vanuit het Kahurangi National Park zijn we afgezakt naar het zuiden via de "West Coast". De westkust is het paradijs voor de surfers en de zandvliegen. De laatsten bijten je bij voorkeur op je voet of rond de enkel. De bulten en jeuk blijven langer dan muggen. Daarom had ik de meeste een lange broek aan en mijn broek in de sokken. Dat scheelde wel, maar dan werd ik op de armen en handen of in het gezicht gebeten. Ik krijg weer jeuk als ik eraan terug denk!

Aangekomen bij de kust was de eerst kampeerplaats bij een boer op het erf in de buurt van Westport. Zo konden we vroeg bij de Tauranga Bay zeehonden kolonie kijken. Voor het aanbod van de boer om om vijf uur 's ochtends bij het melken te komen kijken, hadden we bedankt, maar het plan om er voor de drukte te zijn, viel anders uit doordat we laat wakker werden. Het was leuk om de zeehonden te zien, maar de locatie was erg toeristisch en vanuit een uitkijkpunt kon je de zeehonden beneden op de rotsen zien liggen. De vorige locatie waar de baby zeehondjes van dichtbij gezien hadden was zo leuk dat dit een beetje tegen viel. We hadden gehoopt op een grotere kolonie, maar hier waren meer mensen dan zeehonden. Maar het zou niet de laatste keer zijn dat we zeehonden zouden zien.
Daarna heeft André ons (Manita en mij) gedropt op het strand zodat wij langs het strand van Cape Foulwind konden lopen en bij aankomst aan de andere kant stond hij daar te wachten. Daarna een lunch op een terrasje met uitzocht op een baai waar een surfwedstrijd werd gehouden. Ook al begrepen we niets van de wedstrijd, het was leuk om naar te kijken.
Na de lunch verder afgezakt langs de kust en gestopt bij de beroemde Pancake Rocks. Op de foto's is duidelijk te zien waarom deze naar pannenkoeken zijn vernoemd. Doordat het wandelpad langs de rotsen rond ging, in plaats van hetzelfde pad heen en weer, hadden we weinig last van de drukte.

Aan de westkust heeft eind 19de eeuw een ware goudkoorts geheerst en tot op de dag van vandaag zijn er goudzoekers in dit gebied. Op de camping in Goldsborough was het grootste gedeelte van de gasten overdag in de rivier te vinden met een zeef en een goudpan, die zo is ontworpen dat bij een juist gebruik, de kleine gouddeeltjes onderin blijven liggen. Verder zuidwaarts, in Ross, is een wandelroute uitgezet die langs de waterkanalen uit de goudzoekerstijd loopt, vanwaar de naam Water Race Walk. Voor het spoelen van het grind en gruis, op zoek naar gouddeeltjes en voor het aandrijven van de machines, waren enorme hoeveelheden water nodig. En er wordt gezegd dat de waterbedrijven in die tijd rijker zijn geworden dan de goudzoekers. Een dorpje als Ross heeft korte tijd duizenden inwoners gehad, maar nu woont er slechts nog een enkeling.
Een andere rijkdom van de westkust is de "groene steen", beter bekend als jade. Maori's kwamen eeuwen geleden al om deze groene steen te bemachtigen. In Hokita zijn vele ateliers waar jade bewerkt en verkocht wordt. En ook de goudsmid ontbreekt niet, die je zelf gewonnen goud of goudklompjes opkoopt en verwerkt tot juwelen met lokaal goud, vaak in combinatie met de groene steen.

Bij de Franz Josef gletsjer en de Fox gletsjer hebben we totaal drie dagen doorgebracht. Het weer was half bewolkt zodat er niet de hele tijd uitzicht op de gletsjer was. Zowel bij de wandeling naar de voet van de Franz Josef gletsjer als aan de voet van de Fox gletsjer hadden we goed zicht op het moment dat wij daar stonden. Afhankelijk van het weer en de toestand van het ijs, wordt aangegeven tot hoever je mag naderen. Bij Fox konden we het dichts bij komen; zo'n 200 meter werd een veilige afstand geacht.
In Franz Josef hebben we tevens West Coast Wildlife Centre bezocht, waar de meest zeldzame van de alle kiwi's, namelijk de rowi, wordt uitgebroed en bij een gewicht van één kilo terug in de natuur uitgezet. De kiwi's liggen voldoende eieren maar de geïmporteerde hermelijn, die de konijnenplaag moest oplossen, vond in de kiwi een makkelijker prooi. Dit is de rede dat de kiwi nu een beschermde diersoort is.
Het bezoek aan Fox hebben we gecombineerd met een wandeling rond Lake Matheson in de ochtenduren en een langere wandeling in de namiddag over het Gillespies Beach. Daar liepen we ongemerkt zo dicht langs een zeehond dat ie tegen ons begon te blaffen. Ze kunnen ook gemeen bijten, maar blaffende zeehonden bijten niet; deze niet tenminste. Hij heeft ons wél laten schrikken!
De derde dag hebben we de "Fox Mountain walk" gelopen. Zo'n drie uur enkele reis en ook die dag hadden we geluk met het weer. De mooiste foto's van de gletsjer zijn van daar genomen. Maar -begrijpelijk- heeft niet iedereen het er voor over om zo lang te lopen en dus doen de helicopter bedrijven goede zaken voor mensen die de gletsjer van dichtbij willen zien of over de gletsjer willen lopen.

Langs de weg heb je veel stopplekken met mooi uitzicht waar veel toeristen gebruik van maken. Als je toch moet stoppen om de benen te strekken, dan maar waar het mooi is. Ship Creek is zo'n plek en we lopen daar twee korte wandelingen die zijn uitgezet voor wie iets meer tijd neemt dan alleen de benen te strekken. De Dune Lake Walk en de Swamp Forest Walk gaan (zoals de namen al doen vermoeden) respectievelijk door de duinen en door een moerasgebied; twee totaal verschillende ecosystemen die tegen elkaar liggen.
Vóór de westkust te verlaten, maken we nog een laatste wandeling naar Smoothwaterbay. Deze vertrekt vanuit Jackson Bay, het einde van de weg aan de westkust, daarna kun je alleen landinwaarts. Smoothwaterbay is een stukje westkust waar je dus alleen te voet of via het water naar toe kan. Op de terugweg nemen we een shortcut door een flink stuk door het rivierbed te lopen in plaats van over het pad.

Nieuw Zeeland speelt steeds meer in op het groeiende aantal toeristen, wat soms de charme er een beetje van af haalt. Meestal zoeken we de stillere plekjes op, maar bij sommige bezienswaardigheden neem je de drukte op de koop toe. We verlaten de mooie, ruige westkust. De "vampiervliegen" zal ik in ieder geval niet missen!

Liefs, Wilko

------------------------------------------------------------------------------------

Hello,

La Côte Ouest de l’île de sud est le paradis pour les surfers et pour ce qu'on appelle ici les mouches de sable, mais moi je préfère les noms vampires ou rongeurs des chevilles. Toute petit, mais ça fait mal et qu'est-ce que ça gratte! Donc le plupart de temps je porte de pantalons et des chaussettes, même si il fait chaud.

Arrivé à la côte nous campons chez un agriculteur pour partir tôt à Tauranga Bay pour voir une colonie de phoques. Le fermier nous demande si on veut venir à cinq heures pour voir qu'ils traient les vaches. Nous le remercions, car nous voulons dormir un peu plus. Même, nous dormons trop longtemps pour arriver aux phoques avant que la foule arrive. Donc plein de monde, mais peu de phoques. On croyait voir une grande colonie ici. Mon premier rencontre avec les phoques en Nouveau Zélande, avec les bébé qui jouaient, était tellement mignon à voir qu'ici on était en peu déçu. Mais il y aura d'autres occasions pour voire des phoques.
Après André nous amène à la plage de Cape Foulwind. Manita et moi marchons le long du plage et André fait le tour en voiture. Comme ça nous n'avons pas à faire une allez-retour. Pendant notre déjeuner sur une terrasse nous regardons une concours de surf sur les vagues, même si nous ne connaissons rien sur des règles.
L'après-midi nous sommes sur un autre site plein des touristes. Vue la splendeur des Pancake Rocks, ce n'est pas surprenant il y a du monde. Mais tout est bien organisé et le parcours est longue et en sens unique, donc pas trop gênant le grand nombre des visiteurs. Sur les photos vous verrez pourquoi ces roches sont nommées "les rochers des crêpes".

Au 19ième siècle il y a eu une véritable fièvre de l'or et à ce jour il reste des chercheurs d'or. Sur le camping de Goldsboroug la moitie (ou plus) des campeurs se trouvaient dans la rivière en faisant du travail à la batée. Notre voisin avait trouver pour environ 80$ (50€) dans la journée et son copain un peu moins.
En descendant sud nous faisons la promenade Water Race Walk à Ross. Son nom est en rapport avec les réseaux d'eau qu'il fallait pour rincer les gravillions et faire marcher les machines pour la recherche de l'or. Il fallait des quantités énormes. Les sociétés d'eau ont fait plus de bénefice que les chercheurs d ór! La population de Ross était montée à qq milliers en très peu de temps pour retomber aussi vite qq années plus tard.
La deuxième richesse de côte ouest est ceci des pierres vertes, donc jade. Les Maoris venaient chercher les pierres vertes ici, il y a des siècles. Nombreux d'ateliers à Hokitita font des objets et bijoux de jade et on y trouve aussi l’orfèvre qui achète l'or des chercheurs et il fabrique des bijoux avec de l'or locale, souvent en combinaisons avec des pierres vertes.

Aux alentours du glacier Franz Josef et du glacier Fox nous avons passé trois jours. Le temps était nuageux mais aux moments nous étions au pied de deux glacier il y avait des éclaircis. Le glacier Franz Josef était considérer dangereux et nous ne pouvons pas l'approcher beaucoup, mais à Fox plus de chance: à 200 mètres nous avons la vue superbe du glacier.
À Franz Josef nous avons visité le West Coast Wildlife Centre ou les kiwis le plus rare, le rowi, sont à observer dans le pénombre. Ils ont des incubateurs pour aider la populations à ce remonter. Les kiwis font assez d’œufs mais l'hermine, qui a été importé à cause le grand nombre des lapins, préfère le kiwi sur son menu. Avant ça le kiwi n'avait pas d’ennemie.
Au petit matin, pas loin de Fox, nous avons fait le tour du lac Matheson et l'après-midi une plus longue ballade le long de la plage de Gillespies Beach. Là il y avait un phoque (qu'on avait pas vu) qui aboyait quand on passait juste à côté. Ça peux mordre aussi, mais comme on dit sur les chiens: les chiens qui aboie, ne mort pas. Apparemment pour les phoques c'est pareille. En tout cas, c'est impressionnant quand on s’attend pas à çà!
La troisième journée nous faisons une randonnée"Fox Mountain walk" de trois heures rien qu'allez. C'est de là haut il y a les plus belles photos du glacier. Ceux qui n'ont pas envie de marcher autant, peuvent voir le glacier d'un hélicoptère.

Tout le long de la côte il y a des endroits où les touristes peuvent s’arrêter pour profiter des belles paysages. Comme celle du Ship Creek, où il y a deux ballades courtes: Dune Lake Walk et Swamp Forest Walk; l'un dans des dunes et l'autre dans des marécages. C'est merveilleux, deux écosystème complètement différente, l'un à côté l'autre!
La route de côte ouest s'arrêt à Jackson Bay. De là nous avons été à la baie, Smoothwater Bay, accessible uniquement à pied ou par la mer. Une ballade sympa et sur le retour nous prenons le lit fluvial au lieu de la piste et c'était bien plus rapide!

Nous quittons la côte ouest joli et sauvage. Je préfère les endroit un peu moins fréquenté par les autres touriste, mais des fois il faut faire avec. On comprends bien pourquoi c'est beaucoup visité! Le mouches "vampires" ne me manquerons pas!!

Bizz et à la prochaine....., Wilko