La ballade sans fin - Een makkelijke wandeling?

Bonjour a tous,

Après normalement 3 jours de ballade (un vrai calvaire), nous n'en avons fait que 2, le 3 jour nous sommes rentrés épuisés au lieu de faire encore de la marche et visiter des Temples Hindous.

1 jour: un taxi nous emène avec un guide au lieu de départ dans un petit village juste en bas de la montagne. Il fait beau et chaud. Devant nous un chemin fait en marches plus ou moins hautes sans fin. À chaques point d'eau, je remplis mon chapeau que je remets sur ma tête afin de me rafraîchir, tellement c'est difficile. Après des heures (qui n'en finissent pas) toujours avec des escaliers, nous nous arrêtons dans une "maison de thé" pour se restaurer, nous sommes déjà en retard sur le schéma pour arriver à 'l'hôtel avant le coucher du soleil. Nous repartons, ENCORE des escaliers à pic, je commence a perdre des forces et demoralisée je ne peux même pas prendre plaisir de tout se qui se passe autour, car je me concentre a monter toujours plus haut, je décide de prendre 2 cannes pour continuer ce qui va un peu mieux.

Et dire que nous avons reservés (un autre calvaire) pour L'Anapurna (13 jours de soit disant ballades à la Népalaise) médium hard, alors que celle ci était facile. Cela m'éttonnerai que j'y arrive.

Enfin arrivés à l'hotel, il fait presque nuit, on nous propose une chambre qui sert de reserves de couettes, sans toilettes ni douches. Là je suis anéantie, donc notre guide nous dirige vers un autre hotel qui lui a encore 1 chambre avec douche et wc. Je n'ai même plus la force de monter les 4 escaliers qui mènent à la chambre, je m'aide des cannes. A peine rentrée, je m'étale sur le lit, ne descend pas manger. Une nuit blanche car trop épuisée, je ne peux dormir.

2jour: 6h30 au déjeûner, je demande au guide si toutes les ballades sont faites d'escaliers ou pas et le pourquoi. La réponse est oui, car les escaliers servent quand il y a des pluie torrentielles a garder les chemins corrects.

Il fait frais et il y a du brouillard matinal. Aujourd'hui marche pendant 8h30 avec une pause pour le repas. Cette fois pas d'escaliers nous marchons dans la jungle.

Nous sommes tellement fatigués du jour précédent que cette marche normale mais hyper longue nous parait sans fin. Les vues sont magnifiques, nous passons par des villages typiques, les gens travaillent dur la terre. Il y a des chèvres vaches et autres. Des cultivations de millet (c'est leur blé) de légumes, maïs, des arbres qui donnent comme des pamplemousses et citrons, des avocats, bananes. Les femmes (comme d'habitude) portent les fardeaux, pendant que les hommes gardent les troupeaux (petits). C'est la campagne.

Plus loin nous nous arrêtons et prenons des photos (vue d'en haut) des paliers de plantations diverses et de leur couleurs diverses, beau spectacle, pendant que Wilko demande au guide de quelle région il est et etc (social). Le dernier morceau est encore hélas à pic jusqu'`a l'hôtel.

Là encore je reste dans la chambre et me couche, Wilko m'amènne un petit repas que je mange sans fin mais que le guide me conseille pour prendre des forces pour le lendemain. Wilko prend une douche, hélas le lendemain moins de chance il n'y a plus d'eau chaude. Au Népal l'eau chaude provient de chauffeaux solaires donc pendant la nuit cela c'était refroidit. Deuxième nuit sans dormir dû à la sur fatigue.

3jour: 6h30 petit déjeûner, nous demandons au guide de rentrer à Kathmandu, pour nous reposer. Il passe quelques coups de téléphone et dans 2 heures un taxi nous ramèneras. Pendant ce temps nous faisons quelques jeux de dés avec le Guide qui aime bien ca.

Voilà ce qu'est une ballade pour un Népalais, pour nous ce sont des randonnées de haut niveau. J'oubliai de mentionner que sur le chemin nous avons rencontrés pleins d'étrangers comme nous épuisés et même de jeunes Népalais qui eux aussi n'en pouvais plus(photo à l'appui). Le ballade était chaques jours entre 20 et 25 km.

-----------------------------------------------------------------------------------------
Gisteren zijn we teruggekomen van onze wandeling, die minder makkelijk was dan ons was voorgespiegeld door het reisbureau. De eerste dag zijn we wat later vertrokken omdat we 's ochtends vroeg nog een afspraak hadden in Kathmandu. Na een autorit van een klein uurtje starten we te voet in Sundarijal waar we steil de berg op lopen langs een dikke buis waarmee met waterkracht elektrischiteit wordt opgewekt. Nepal heeft voldoende waterkracht om in haar elektriciteit te voorzien ware het niet dat de investeringen ver achterlopen op de steigende vraag naar energie. Tel daar de politieke instabiliteit bij op en je hebt in droge jaargetijden maar vier uur stroom per dag.

Het is inmiddels half twaalf geweest en de zon staat hoog aan de hemel. De combinatie hitte en steile klim typeren de eerste uren. Er is weinig schaduw en meer dan de helft van het parcours bestaat uit trappen van ongelijke treden qua hoogte en lengte. De woningen liggen hier ver uit elkaar of zijn gegroepeerd in kleine "dorpjes". Overal lopen kippen en geiten om het huis en wordt van alles verbouwd. Bij elk bronnetje of beekje maken we ons hoofddeksel nat en dat biedt wel verkoeling voor korte tijd. Onderweg komen we langs kruideniertjes. Alle voorraad wordt in manden en zakken omhoog gedragen. We komen veel vrouwen tegen met (sprokkel)hout, oogst, boodschappen of gras voor het vee zoals op één van de foto's. De flessen bronwater die we onderweg kopen om het verloren zweet aan te vullen, hebben ook zo hun weg naar boven gevonden. Dat realiseer ik me al te goed. Mijn rugzak lijkt halverwege de dag steeds zwaarder te wegen. We hebben alleen het hoognodige in één rugzak gepropt omdat het "maar een korte wandeling is" en we niet zo hoog komen dat het heel erg veel afkoelt. Tegen die tijd is Patricia al helemaal uitgeput. De wandelstokken die ik voor het dalen had meegenomen, worden te voorschijn gehaald en dat helpt haar wel iets, maar ze is al zo vermoeid dat ze eigenlijk nergens meer van kan genieten.

Na een uur of drieënhalf dit scenario, komen we bij een "theehuis" aan waar we onze lunch bestellen en wat tot rust kunnen komen. Uit het kleine keukentje komen de heerlijkste maaltijden. We moeten wel even op onze bestelling wachten; we zijn niet de enige trekkers en ook niet de enigen die de wandeling als "zwaar" ervaren. Na de lunch nog ruim een uurtje trappenlopen en daarna zijn het steeds meer bergpaadjes wat toch wel wat makkelijker loopt dan die trappen. We komen op de plaats van bestemming (Chisapani op 2215m hoogte) aan als het donker begint te worden. Omdat we zo laat zijn, is het hotelletje waar we zouden overnachten vol, maar ze konden nog wel iets voor ons regelen. Dat bleek een kamer te zijn die als opslagruimte werd gebruikt en waarvan de deur uitkwam op een terras. Onder de stapels muffe dekbedden kwamen twee bedden tevoorschijn. Een derde bed bleef bedolven. We kijken om ons heen...., waar is het toilet? Waar zijn de douches? Buitenom het hotel inlopen als je 's nachts naar de wc moet? Afijn, de gids neemt ons mee naar een ander hotel waar nog wel een kamer vrij is met sanitair. Het sanitair was spiksplinter nieuw en de rest van het hotel ook denk. Waarom zou anders alles kaal beton zijn? Naast het bed ligt tapijt, maar dat houdt een paar cm onder het bed op. Maakt niet uit, de kamer is redelijk schoon en we zijn moe. Ik loop nog mee met de hotelbediende voor een dekbed en als we boven komen (weer vier trapen op!!) ligt Patries al in de lakenzak. Ze is te moe om te eten. Ik ga nog wel naar beneden en bestel mijn maaltijd die ik volgens schema een uur later krijg. De eetzaal zit vol, dus als er twintig maaltijden à la carte uit dat kleine keukentje moeten komen, is het begrijpelijk dat je op je beurt moet wachten. Ik heb ook geen trek, maar weet dat ik moet eten na al deze inspanning en als ik eenmaal mijn bord voor me heb, smaakt het prima. Mijn schouders doen behoorlijk pijn en ik hoop maar dat het na de nachtrust over is.

De gids spreekt om half zes 's ochtends met af op het dak van het hotel om de zonsopgang te bekijken. Het is erg bewolkt 's avonds; het hooggebergte is niet te zien, maar tegen de ochtend is het (meestal) helder. Om half zes sta ik als enige op de dak van het hotel. Dit hotel is het hoogste gebouw van het dorpje, dus ik heb buiten de zendmast van de mobiele telefonie, rondom zicht. Gelukkig heb ik een windjack want er staat een behoorlijk fris briesje. Het is na zessen voordat de zon echt opkomt, maar de mooiste kleurenhemel zie ik vóór die tijd. Inmiddels heb ik de andere toeristen die een verdieping lager op het balkon stond een seintje gegeven dat het uitzicht vanaf waar ik sta beter is. Onze gids komt kort erna en geeft me alle nepalese namen van de bergtoppen, die ik jullie verschuldig moet blijven. De bergtoppen op de foto zijn het Langtang gebergte. Wanneer we naar beneden gaan, zit Patricia in de ontbijtzaal op ons te wachten en ik laat haar de foto's zien. Zij had het spectakel vanuit onze kamer gezien, die precies aan de goede kant uitzicht had.

De tweede dag zijn er geen grote klimmingen of dalingen. Het is nog erg fris als we vertrekken. De afstand is des te groter en we lopen van zeven uur 's ochtends tot vijf uur 's avonds minus de lunch en een paar korte stops. Patricia is zo moe, dat ook deze makkelijke etappe een hele kluif is. Ik moet toegeven dat bij mij de fut er ook wel een beetje uit is en vind het wel prettig dat we wat langzamer lopen dan we normaliter zouden doen in zo'n glooiend landschap. We lopen door de "jungle", een landschap wat soms verdacht veel lijkt op Ariège, waar we vroeger in Zuid-Frankrijk hebben gewoond. Op de open plekken hebben we soms mooi uitzicht en een volgende keer kijken we tegen dichte bewolking aan. Als we naar de lager gelegen gebieden kijken zien we de verschillende kleuren groen van de terassen met diverse landbouwgewassen. Vooral een kleine graansoort wordt hier veel verbouwd. Het lukt me beter om het gewicht van de rugzak meer op de heupen te plaatsen en mijn schouders die nog niet helemaal hersteld zijn, zijn hier dankbaar voor, maar telkens wanneer het gewicht van de rugzak maar iets verschuift, geven de schouders een seintje dat de rugzak weer beter op de heup geplaatst moet worden. In de namiddag vallen er af en toe een paar dikke druppels. Het is nog zo warm dat het ook zo weer verdampt is. Even regent het wat harder en moeten we de regenjas tevoorschijn halen. Dit keer komen we voor donker aan en het hotel ziet er mooi uit. De kamers staan los van de receptie / eetzaal en geven mooi uitzicht, ware het niet dat het bewolkt was.

Patricia ploft op het bed; wil niet eten, maar op aandringen bestelt ze toch eten wat ik naar haar toe breng. Terwijl ik in het restaurant op haar eten wacht, valt de stroom uit. Dit hotel heeft geen back-up systeem zoals ons hotel in Kathmandu, dus de kaarsen worden aangestoken. Gewapend met een frontale zaklamp breng ik Paries haar eten. Als ik de kaarsen aan wil steken, blijkt het doosje lucifers leeg. Gelukkig hebben we lucifers in de rugzak.
Wanneer ik terug kom nadat ik zelf in het restaurant heb gegeten en ik Patries uitgevloerd zie liggen, besluit ik dat het mooi is geweest en dat we de derde dag direct naar Kathmandu gaan, ondanks dat er die dag "slechts" tweeënhalf à drie uur lopen op het programma staat. We zitten in Nagarkot langs een goed geasfalteerde weg waar zelf een touringcar omhoog komt, dus het is voor de chauffeur geen enkel probleem om ons daar op te pikken.

Onze gids, Anil Lama, vertrekt dezelfde avond met de nachtbus naar Pokhara om met een groep naar Annapurna Base Camp te lopen in 10 dagen. Deze tijd van het jaar ziet hij zijn vrouw en kind niet veel.

Rond het middaguur komen we in Kathmandu aan en de chauffeur vraagt waar hij ons af moet zetten. We besluiten dat het stukje lopen vanaf de Stupa naar ons hotel nog wel kan. Home sweet home!