Grotten en vulcanen - Grottes et volcans - Reisverslag uit Tongariro, Nieuw Zeeland van Patricia & Wilko - WaarBenJij.nu Grotten en vulcanen - Grottes et volcans - Reisverslag uit Tongariro, Nieuw Zeeland van Patricia & Wilko - WaarBenJij.nu

Grotten en vulcanen - Grottes et volcans

Door: Wilko

Blijf op de hoogte en volg Patricia & Wilko

12 April 2013 | Nieuw Zeeland, Tongariro

Hello,

Op advies van vrienden hebben we een tocht door één van de vele (meer dan 300!) grotten in Waitomo met gids van "Spellbound" geboekt. Toen we de ochtend net na ons vertrek uit New Plymouth belden, was er die middag geen plaats meer op het tijdstip dat we wilden. De eerst volgende mogelijkheid, om 10 uur 's ochtends, was onze tweede keus. Op die manier hadden we de middag ervoor de tijd om op eigen gelegenheid in het gebied rond te wandelen en "in elk gat te duiken" zoals Manita het beschreef. De mooiste grotten zijn alleen met een gids te bezoeken of vereisen vaardigheden en klim uitrusting zoals touwen. Maar dat neemt niet weg dat een grotbezoek op eigen gelegenheid ook zeer zeker zijn charmes heeft. In het Ruakuri reservaat vonden we langs het wandelpad een aantal "gaten" waar André en ik met veel plezier "zijn ingedoken". In één grot waar we via een beekje toegang tot hadden, kregen we Manita mee. 's Avonds wederom een stuk van dit traject gelopen; dit keer voor de glimwormpjes die licht geven in het donker om insecten te lokken in hun kleefdraden.

De volgende ochtend hadden we een leuke gids, een grote Maori met veel tatoo's. Een rustig type, die veel informatie gaf, maar iedereen ook de tijd liet om op eigen tempo alles in zich op te nemen. Vanaf het verzamelpunt werden we (een klein groepje van elf personen) met een busje naar de eerste grot gebracht. Gelopen naar het bootje dat een stukje verder in de grot lag, dat ons verder voer tot aan een waterval. De rotswand boven ons leek wel een sterrenhemel, alleen is het licht van de glimwormen groener. De gids voer een paar keer heen en weer zodat we goed aan het donker konden wennen. De ondergrondse rivier liep nog een paar kilometer door, maar volgens de gids was dit het mooiste stuk. De wormen zaten te hoog om de kleefdraden te kunnen zien, maar die had ik al eerder gezien de avond ervoor en in de Clifden Cave op het zuidereiland.
Veel grotten in de regio zijn privé bezit van een boer. Deze grot ook en wordt alleen door Spellbound commercieel geëxploiteerd. De grootste speler in de grottenmarkt hier, de Waitomo Glowworm Cave, ontvangt duizenden bezoekers per dag. Wij hebben voor kleinschalig gekozen!
De tweede grot was heel anders en bevatte veel druipsteen, dus stalactieten en stalagmieten. Manita ontdekte dat één van de stalactieten de vorm van een pinguïn had; dat was de gids nog niet opgevallen.

Later die dag zijn we naar de Piripiri grotten gegaan. Het eerste stuk is een houten trap aangelegd, maar het is mogelijk om dieper de grot in te gaan. Het was echter zo modderig en glad dat de enige passage om echt diep de grot in te gaan, ons te riskant leek. Langs de steile wand waren plateautjes voor de voeten, maar uitglijden betekende een val van naar schatting zes meter. Dus teleurgesteld en onder de modder kwamen we weer bij de camper aan. Aan de voet van de Marokopa waterval hebben we onze schoenen van de dikke plakkerige modderlaag ontdaan. Het opspetterende water vormde een mooie regenboog toen de zon doorbrak.

Vanuit de Waitomo streek met haar prachtige kalksteengrotten, zijn we naar het Tongariro Nationale Park gereden; een prachtig woest vulkaangebied. Vanaf de camping zijn we vóór zonsopgang naar het beginpunt van de Tongariro Alpine Crossing gereden. Er is maar een beperkt aantal parkeerplaatsen en wanneer de parkeerplaats vol is, ben je afhankelijk van pendelbussen. Ontbijtje in de camper en zodra het licht was op pad. Het is één van de klassieke wandelingen in Nieuw Zeeland en ondanks het vroege uur, was het al behoorlijk druk op de route. Alles was nog bevroren, maar met muts op en handschoenen aan en flink de pas erin houdend, had ik het niet koud. Alleen mijn bergschoenen waren nog een beetje vochtig van het avontuur in de grotten de dag er voor. Het eerste stuk in de vallei kon de zon ons niet bereiken, maar na ruim een uur stonden we voor de klim om in de zuidkrater te komen en daar liepen we al snel in het zonnetje en in ons T-shirt. Het vulkaanlandschap met haar kleuren, de strukturen van de rotsen en de zwavellucht, lijkt soms niet van deze wereld. Via de Centrale Krater en de Rode Krater, kwamen we bij de drie Emerald Meren, waar de stoom uit de grond kwam. Na het Blauwe Meer (niet erg origineel de namen hè?) was het pad afgezet in verband met de activiteit van de achterliggende vulkaan.

Toen we op de terugweg langs de Ngauruhoe vulkaan, beter bekend bij velen als Mount Doom lag deze in de wolken. Op de parkeerplaats, waar we nog bleven staan om de zonsondergang te bekijken, besloten we de volgende dag Mount Ngauruhoe te beklimmen. Dus de volgende ochtend weer vóór zonsopgang een parkeerplekje veroveren en met muts en handschoenen op pad en dezelfde weg tot de Zuid Krater gelopen. Van daar begon de echte klim. Het eerste stuk was het pad nog enigszins duidelijk maar naar mate we hoger kwamen, leek het pad steeds vaker op te houden of leken er stukken van het pad te ontbreken. De ondergrond was van lossen stenen en rulle grond. Met elke stap kwam je een stukje hoger, maar gleed je ook een stukje omlaag. Al met al viel de klim toch mee; vanaf de splitsing met de route van de dag ervoor, keken we na anderhalf uur in de krater van "Mount Doom". De wind was ondanks het middaguur ijskoud en ging door lijf en leden. (Was Sauron hier bezig?) Beschut achter een rots aten we onze lunch.
De afdaling was snel: een rechte lijn naar beneden door een geul -met eveneens steentjes en rulle grond of as van de vulkaan- ver genoeg van de klimmers voor eventueel vallende stenen. Met elke stap naar beneden, kreeg je al glijdend een flinke bonus afdaling! Daardoor was er nog tijd genoeg om twee andere filmlocaties te bezoeken: waar Sam en Frodo Gollum vangen en Henneth Annûn (in Gondor).

Hierna een welverdiende rustdag en bovendien de verjaardag van Manita. In het cafeetje waar we gingen brunchen, zaten Richard en Sue, twee vrienden uit New Plymouth ons op te wachten als verrassing voor Manita. We hebben een groot gedeelte van de dag met elkaar doorgebracht en 's avond nog naar een goed restaurant. Super!

Liefs, Wilko

------------------------------------------------------------------------------------

Coucou,

Les grottes de Waitomo sont très visité. Une seul des plus de 300 grottes accueille quelques milliers de touristes par jour. Des amies avaient conseillé la société "Spellbound" avec des excursion sympa dans une petite cadre. Quand on téléphonait pour la réservation après notre départ de New Plymouth il n'y avait plus des places disponibles pour l'heure qu'on voulait. Dix heures le lendemain matin était notre deuxième choix et nous laissait le temps de visité quelque grottes sans guide.
Les plus belles des grottes sont à visiter uniquement guidé, mais explorer une grotte soi-même a certainement ses charmes. Dans la reserve de Ruakuri il y a plusieurs petites grottes au bord des chemins. Et << comme elle disait Manita>> André et moi plongeons dans chaque trou qu'on trouve. Manita vient avec nous dans une seul grotte, accessible par une ruisseau. Le soir nous retournons sur les pistes de Ruakuri pour trouver des vers luisants, qui avec leur lumière attirent des insectes dans leurs fils gluants.

Le lendemain matin, notre guide, un grand Maori avec de nombreux tatouages​​, nous amène dans sons minibus à la première grotte. Nous étions un petit groupe de onze personnes et le guide laissait le temps à toute le monde d'explorer à son rythme. Après dans le bateau, qui était un peu plus loin dans la grotte, nous faisons quelques allez-retours jusqu'à une petite chute d'eau. Le ruisseau continue encore des kilomètres, mais c'est moins intéressant selon notre guide. La paroi rocheuse au-dessus était comme un ciel étoilé, seulement la lumière des vers est verte. Ils sont trop hautes pour voir les fils collants mais je les avais déjà vu la veille et dans la grotte Clifden sur l'île du Sud.
La seconde grotte était très différent et contenait de nombreuses stalactites et stalagmites. Manita découvrait un des stalactites qui ressemblait à un pingouin. Le guide ne l'avait pas encore remarqué.

Plus tard dans la journée, nous sommes allés aux grottes de Piripiri. Les premières dizaines de mètres sont accessible avec un escalier en bois, mais il est possible d'aller plus loin dans la grotte, mais c'était si boueux et glissant que ça semblait trop risqué. Le long de la paroi on voyait des plateaux pour mettre les pieds . Vu que glisser signifiait une chute d'environ six mètres, nous avons fait demi-tour. Déçu et couvert de boue, nous sommes arrivés au camping-car. Au pied de la cascade Marokopa nous avons enlevé la couche épaisse de boue de nos chaussures. Quand le soleil perçait il y avait un bel arc en ciel.

De la région de Waitomo avec ses belles grottes calcaires, nous sommes allés au parc national de Tongariro, une belle région volcanique. Du camping, nous sommes allés au début de la Tongariro Alpine Promenade avant l'aube. Il y a une nombre des parkings très limitées et quand c'est plein, on dépends des navettes. Après le petit-déjeuner dans le camping-car on était sur ​​la route quand le jour se levait. Étant une des randonnées classiques en Nouvelle-Zélande et malgré l'heure matinale, il y avait pas mal des randonneurs. Tout était encore gelé, mais avec un bonnet et des gants et en marchant vite, je n'avais pas froid. Seuls mes chaussures de montagne étaient encore un peu humide de l'aventure dans les grottes de la veille. La première heure dans la vallée nous étions à l'ombre, mais en montant en direction du Cratère Sud nous étions rapidement au soleil et en t-shirt. Le paysage volcanique avec ses couleurs, les structures des roches et l'air soufré, semblait parfois hors de ce monde. En passant par la Cratère Centrale et la Cratère Rouge, nous sommes arrivés aux trois Lacs Émeraudes, où la vapeur sortait du sol. Après le Lac Bleu (pas des noms très originaux hein?) le passage était interdite à cause de l'activité du volcan plus loin.

Sur le chemin du retour le volcan Ngauruhoe, pour beaucoup mieux connu comme le Mont du Destin, était dans les nuages. Dans le parking où nous nous sommes restés pour regarder le coucher du soleil, nous avons décidé d'y monter le lendemain. Donc le lendemain matin avant le lever du soleil, ayant conquéri une place de stationnement et avec un bonnet et des gants en route pour le même chemin vers le Cratère Sud. De là commençait la véritable ascension. La première partie c'était encore bien visible par ou le chemin passait, mais de plus en plus on "perdait" le chemin. Une grande parti du monté était sur des petites pierres et la terre meuble sous les pieds sur une pente raide. À chaque pas qu'on montait, on glissé aussi un peu en bas. Dans l'ensemble l'ascension était plus rapide qu'on croyait. Une heure et demie après notre départ de la jonction, nous regardions dans le cratère du "Mont du Destin". Le vent était glacial malgré qu'il était midi (à cause de Sauron?). Abrité derrière un rocher, nous avons mangé notre déjeuner.
La descente était rapide: une ligne droite en passant par une piste avec des cailloux et du sol meuble ou bien des cendres volcaniques et assez loin des grimpeurs pour des chutes de pierres éventuelles. A chaque étape vers le bas, on avait un gros bonus glissant dans la bonne direction cette fois-ci! Comme ça il y avait encore du temps pour visiter deux autres lieux de tournage: là où Frodo et Sam ont attrapé Gollum et Henneth Annûn (en Gondor).

Après, une journée de repos bien méritée et aussi l'anniversaire de Manita. Dans le café où nous sommes allés au brunch, étaient Richard et Sue, deux amis de New Plymouth pour faire la surprise à Manita. Nous passons une grande partie de la journée ensemble et avons passé la soirée dans un bon restaurant. Super!

Bizzzzz, Wilko

  • 23 April 2013 - 14:34

    Grace Mac Gillavry:

    O my God, wat ziet dat er geweldig uit. Prachtig joh. Volgens mij is dit een stukje hemel op aarde ! geniet verders en tot de volgende keer. xxx grace

  • 23 April 2013 - 15:06

    Julia Pando:

    Wow, mooi! Geniet!

  • 23 April 2013 - 19:18

    Nynoshca:

    Hi Wilko, als je hier geweest bent, dan hoef je nergens anders meer naar toe. Zoooo divers de landschap. Heel mooi. Meerdere regenboog, Leuk om te zien. Veel liefs,
    Nynoshca.

  • 23 April 2013 - 21:34

    Saskia:

    mooi,mooi,mooi!geniet en rust lekker uit

  • 23 April 2013 - 22:25

    Arielle:

    Somewhere over the rainbow...

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Patricia & Wilko

Onze TAT-relatie (Travelling-Apart-Together)

Actief sinds 18 Sept. 2012
Verslag gelezen: 151
Totaal aantal bezoekers 18942

Voorgaande reizen:

28 September 2012 - 16 Augustus 2013

Nepal

30 April 2013 - 23 Mei 2013

Malaysia

23 Februari 2013 - 13 Mei 2013

India

31 Januari 2013 - 30 April 2013

Nieuw Zeeland

Landen bezocht: