Annapurna Base Camp Trekking

Bonjour à tous,

Enfin rentrés de cette interminable ascension de 10 jours.

Vraiment j'en ai bavé tellement c'était difficile, je marchais toujours à la fin ce qui obligeai le guide a être derriere moi et a marcher à mon rythme.

En fin de marche chaques jours, sans faim, dû à la fatigue, je mangeais pour reprendre des forces pour le lendemain et des fois la fatigue était tellement forte que j'avais de la fièvre et que je me couchais sans manger en prennant le matin un bon petit dej. Mais j'y suis arrivée, sans vraiment pouvoir apprécier les paysages car trop concentrée a ne pas regarder l'interminable montée d'escaliers qui s'étendaient devant moi.

Par contre je voyais chaques jours tous ces Népalais courrageux qui montaient avec des charges de nourriture ou bien les porteurs des randonneurs qui me dépassaient sans difficultées, avec des TONGUES aux pieds, dans la gadoue, neiges, rochers mouillés, tout en chantant, parlant, rigolant et transpirant bien sûr.

Des fois les porteurs (hommes ou femmes) soulevaient 45kg ou plus (baggages des randonneurs qui emmènnent tout ce qu'il peuvent) et sont content de pouvoir travailler.

Des enfants qui portent aussi et qui descendent les escaliers en courrant alors que j'ai dans mes mains deux bâtons pour m'aider a ne pas tomber tant les espaces entre chaques marches sont grands.

Ils transportent tout pour que nous autres (randonneurs) puissions manger, dormir etc... Et pendant les repas, la priorité était aux étrangers, puis quand tous avaient finis, c'était le tour des guides et des porteurs. Pour eux pas de chambres mais les matelas des bancs dans la grande salle a manger tous ensemble.

Ils mangent dans les cuisines à part. Cela fait drôle car pour nous les Européens on préférerai qu'ils mangent avec nous.

Tout est très bien organisé, en arrivant aux lodges, notre guide nous apporte le menus, nous choisissons ce que nous voulons (quand on a un guide sympa) et aussi l'heure à laquelle nous voulons manger, ce qui nous laisse un peu de temps pour se doucher, lessive etc. Après le repas c'est à nouveau la commande et l'heure pour le petit déjeûner du lendemain.

6 heure 30 petit dej, départ à 7 heure, nos deux porteur (Furba et Dirgué) partait avant afin de nous réserver de bonnes chambres avant que ce soit plein, car ils marchent beaucoup plus vite que nous, courrent avec nos sacs, s'amusent comme de petits fou pendant la randonnée. Les soirs nous leur apprennons a jouer aux dés ( le 5000), cela leur plait beaucoup. Les Népalais sont très respectueux des affaires des autres et vous aide par tous moyens.

En Europe les chemins sont plus ou moins bien entretenus, mais ici c'est nature, des éboullements fréquents font que nous devons desfois empruntés d'autres routes. Des ponts fabriqués avec des branches (je ne regarde même pas, sinon on a pas envie de les traverser), d'autres beaucoup plus long en métal, qui se balancent au fur et a mesure que les gens traversent (plus on est plus c'est rigolo).

Pour mon anni j'eu droit le soir a un grand gâteau avec mon nom dessus et des bougies (qui se reallume quand on souffle). C'était sympa.

Merci à tous ceux qui m'on envoyés de gentils messages pour mon anni, je les ai tous lus, merci encore.

À la fin de la randonnée nous sommes restés sur Pokhara, une jolie ville au bord d'un lac de montagne, bien sur nous avons fait un tour en pédalo, mais il fallait éccopé car en pédalant l'eau rentrait, donc 2 pédalaient et les 2 autres sortaient l'eau. Heureusement nous avons pu faire de belles photos du coucher du soleil en fin de navigation.

Le retour en bus (7 heures de voyage) pour 200 km, sur des routes pas toujours goudronnées et jamais sur du plat, cela cahote un max (bonjour le dos), maintenant je comprends pourquoi il y a tant de salon de massage en tout genre. En arrivant à l'arrêt de bus, nous sommes cuits aussi par la chaleur car l'air conditionné n'a marché que 20mn en tout sur les 7 heures, et puis nous devons prendre un taxi pour l'hôtel, donc il faut d'abord marchander avec le chauffeur sur le prix, faire semblant de partir et puis en général ils acceptent bien vite; là c'est la cohue, poussière le bruit des claxons, les cahotements de nouveaux, on se demande pourquoi on ne serait pas restés plus longtemps à Pokhara car c'était très calme et bien moins de pollué.

Le soir on va au resto, 5 euro par pers +-, par contre la nourriture est délicieuse et comme ils filtrent l'eau dans la pluspart des restos on peut se permettre de manger des crudités et elles ont bien plus de goût qu'en Hollande.

Les hommes comme les femmes savent cuisinner, et bien. Ils sont rapide avec peu de matériel.

Ma belle soeur et beau frère vont bientôt faire l'Everest, mais cette fois sans nous. Ah,Ah, et repartiront à la fin du mois en Nouvelle Zélande, nous pourrons les suivre sur leur blog au lieu de sur les chemins. Bien plus relaxant.

---------------------------------------------------------------------------------------

Hallo allemaal,

We hebben het allemaal gehaald tot Annapurna Base Camp (ABC)! Het was soms moeilijk, heet, glad, stijl, enz. maar we zijn alle vier (plus twee dragers en de gids) aangkomen op bijna 4200 meter hoogte, waar je aan de voet staat van het Annapurna gebergte met toppen van rond en boven de 8000 meter. Alles is relatief!!

De dag voor het begin van de tocht hebben we de bus genomen van Kathmandu naar Pokhara. De afstand is "slechts" 200 km, maar gezien de toestand van de wegen, het verkeer en de slingrweggetjes door de bergen, hield dit in 7 uur in een minibusje zitten. We hadden geboekt met de voor Nepalese begrippen luxe busmaatschappij Greenline, maar omdat de touringcar vol zat, werden er twee kleine busjes ingezet. In Pokhara hadden we een hotel aan de Lakeside. Wij dachten dus met uitzicht op het meer, maar Lakeside is de naam van de wijk. Lakeside is heel toeristisch en doet bijna westers aan. In Lakeside heb je het vakantiegevoel van terrasjes, watersport en uitgaan, maar niet het typische "Azië-gevoel". Het contrast met Kathmandu is groot: er is een brede stoep, weinig getoeter van de auto's, sowieso minder verkeerschaos en je kunt dus probleemloos over straat lopen zonder mondkapje. We eten 's avonds in het straatje waar ook het hotel is en het valt ons op dat er veel van de lokale jeugd ook uit gaat. De levensstandaard in Lakeside ligt duidelijk hoger of wellicht zijn het de rijke Nepalezen die hier op vakantie zijn.

De volgende ochtend worden we door een busje opgehaald en rijden we met z'n zevenen een uur of twee naar het beginpunt van de trekking; net boven de 1000 meter hoogte. De tocht gaat van theehuis naar theehuis, in "dorpjes" die meestal anderhalf à twee lopen van elkaar verwijderderd zijn. Afhankelijk van hoe goed het lopen gaat, is het mogelijk van het oorspronkelijke reisplan af te wijken. Sommige nederzettingen zijn klein en hebben weinig slaapplaatsen. Het kan dus gebeuren dat je aankomt en er geen slaapplaats beschikbaar is; dan moet je doorlopen tot het volgende dorpje. Soms is het mogelijk in de eetzaal te slapen, waar de gidsen en dragers meestal de nacht doorbrengen omdat er onvoldoende kamers zijn voor toeristen én gidsen en dragers. Waar we ook moeilijk aan kunnen wennen is dat "het personeel" altijd pas te eten krijgt nadat de toeristen hebben gegeten en niet bij ons aan tafel maar in de keuken of een aparte eetzaal. De dragers lopen vooruit om een slaapkamer voor ons te reserveren, omdat de telefonische reservering die de gids maakt, niet lang worden vastgehouden. Onze dragers maken er een spelletje van wie het eerst op de plaats van bestemming is en rennen met 15 à 20 kg op hun rug, terwijl wij met ons dagrugzakje soms uren later aankomen. Het is ongelooflijk om te zien wat sommige mensen (mannen en vrouwen) de berg op kunnen dragen. Al de bevoorrading van de theehuizen: voedsel en flessen gas worden omhoog gedragen. Op sommige paden worden ezels ingezet, maar het meeste gebeurt met mankracht. We komen twee dames op teenslippers tegen die beide met 45 kg bagage van toeristen net als ons op weg zijn naar ABC. Ze stoppen vaak om uit te rusten, maar de hele tijd praten en lachen ze veel.

Patricia heeft vele moeilijke momenten en de derde dag praat ze over stoppen en wil ze in een theehuis op ons wachten tot wij weer naar beneden komen, maar het laatste uur lopen gaat haar gemakkelijk af en hieruit put ze toch weer energie om de volgende dag door te gaan. Diezelfde ochtend heb ik waarschijnlijk te snel naar beneden gelopen vanaf Poon Hill en mijn knie overbelast. Aangekomen in Chhomrong is een vrouwelijke gids zo behulpzaam me de helft van haar flesje gemengde oliën te geven, wat de pijn verrassend goed verzacht. Zij was gids van een Deense jonge dame, die vanwege ernstige knieproblemen de volgende dag rechtsomkeer heeft moeten maken. Ik was even bang ook de trip niet te kunnen volbrengen. Gelukkig wel; dankzij haar en Manita en André, die kniebanden hadden meegenomen, is het verder vrijwel pijnvrij verlopen.

Naarmate we hoger komen worden de theehuizen soberder; in de kamer staan slechts twee bedden en meestal een tafeltje. De 24 uur per dag warme douches, waar de theehuizen mee adverteren, blijken vaak een illusie. Een enkele keer is er geen stromend water omdat de leidingen bevroren zijn. De avonden en nachten worden steeds kouder en de donzen jassen komen goed van pas om ons in de eetzaal warm te houden. De verwarming in de eetzaal is alleen op verzoek en als er genoeg klanten zijn. Er wordt dan een kachel in het midden onder de lange eettafel gezet. Aan de tafelrand hangt een deken tot net boven de grond, zodat de warmte onder de tafel blijft. Iedereen die dan aan tafel komt zitten, kan zo de benen en voeten warmen. Iedereen gaat vroeg naar bed (in de slaapzak is het lekker warm!) om 's ochtends weer op tijd te vertrekken voor de volgende etappe voordat de zon weer hoog aan de hemel staat. We zitten al snel boven de boomgrens, dus tenzij we door een vallei lopen waar de bergen schaduw bieden, lopen we bijna de hele dag in de felle zon. De temperatuur in de zon loopt snel op tot tegen de dertig graden, wat een sterk contrast is met de avonden en nachten.

De landschappen en uitzichten zijn geweldig en de opkomende en ondergaande zon op de besneeuwde bergtoppen geeft prachtige kleuren. De zevende dag bereiken we ABC in de sneeuw. Er is wel bewolking, maar het hooggebergte is nog wel te zien. Na de late lunch, die in no time na de bestelling op tafel wordt gezet, zakken we ruim 400 meter naar Machapuchhre Base Camp, waar we overnachten. Manita en André gaan de volgende ochtend om half vijf weer vanaf MBC naar ABC om vóór de optrekkende bewolking de zonsopgang aldaar te zien. Patricia en ik zien het niet zitten in het donker en met de gladheid de klim weer te maken. Zeker omdat we dezelfde dag aan de afdaling gaan beginnen. Wat we in zeven dagen hebben gestegen, gaan we in drie dagen weer afdalen. Omdat ik niet weet hoe het met mijn knie zal gaan bij zo'n lange afdaling, wil ik geen extra risiko lopen door drie uur extra te lopen om de zonsopgang te zien. Wij gaan na het ontbijt alvast rustig dalen met Furba (één van de dragers) en wachten op Manita en André voor de lunch in Deurali. We snijden een stuk af door via de warm waterbron in Jhinudanda te gaan. Hier is onze laatste overnachting in een prettig theehuis voordat we weer in Pokhara terug zijn. Eindelijk weer een spiegel om me te scheren. Helaas is mijn douche niet warm omdat het warme water van de zonneboiler op is en de gasfles van de geizer dichtgedraaid blijkt te zijn, maar het is fijn weer schoon te zijn en in de tuin te zitten.

Het laatste stuk lopen is een saai stuk over de weg en in de volle zon. Het busje staat klaar in Birethanti en brengt ons terug naar het hotel, waar we een laatste groepsfoto nemen. We nemen nog een rustdag in Pokhara, die we gebruiken voor inkopen en waterfietsen op het meer. Vanaf het meer is er prachtig uitzicht op de Annapurna bergketen hoog achter Pokhara en we nemen de laatste foto's van dit gebergte bij zonsondergang.