A tout début une fin - Aan alles komt een einde - Reisverslag uit Kathmandu, Nepal van Patricia & Wilko - WaarBenJij.nu A tout début une fin - Aan alles komt een einde - Reisverslag uit Kathmandu, Nepal van Patricia & Wilko - WaarBenJij.nu

A tout début une fin - Aan alles komt een einde

Door: Pat

Blijf op de hoogte en volg Patricia & Wilko

04 Augustus 2013 | Nepal, Kathmandu

A tout début une fin

Après quelques semaines à Kathmandu passées juste à me reposer, faire des démarches pour le visa de Meen (qui hélas ne viendra pas en Europe) et voir des médecins, nous avons contactés l´assurance et me voilà rentrée à la maison dimanche.
Donc les deux derniers jours ont été speed car le jeudi je savais que je partais le samedi soir. Il y avait les bagages, les dernières commandes a faire, les derniers petits cadeaux a acheter.
Meen décidait de me faire visiter 2 derniers temples vers Patan car c´est le quartier où sont fabriquées les statues de Bouddhas et les prix y sont aussi moins cher. J´en achetais 2.
Vendredi matin Sonia rentrait de vacances de France, elle m´aida beaucoup à préparer mon départ. Je rendais visite pour la dernière fois au cour de Tibétain, pour dire au revoir, prenais des photos et repartais avec kata autour du coup ( le traditionnel châle Tibétain et Népalais pour dire au revoir et bon voyage ) et un livre de Shantideva en Anglais.
Puis samedi avant le repas du midi, que préparais Meen comme à l´habitude, passait Dakpa Yeshi prendre mes vêtements et ceux qu´avaient ramenés Sonia pour les distribués aux pauvres, m´apportait des cadeaux a emmener. Donc je gagnais de la place en donnant mes affaires mais en reperdais avec tous les cadeaux, ma valise n´était pleine que de cadeaux et des livres. Heureusement j´avais le droit à 30kg, on s´asseyait toute les deux sur la valise pour réussir a le fermer.
Le soir repas familial chez Meen et sa famille, un délicieux Dal Bath, repas Typique des Népalais.
Au Népal on ne s´embrasse pas en public et surtout pas les hommes, mais à l´aéroport je ne me gênais par pour faire un bisous en public à Meen ce qui le fit bien rire, j´avais au paravant embrasser toute les femmes aussi.
Arrivé au guichet ma valise pesait plus de 31kg, mais je pus passé sans rien a payer.
L´avion était pour ainsi dire vide de passagers et ces passagers en priorité Népalais qui travaillent à Dubai. J`avais 3 sièges sur lesquels je pus dormir presque allongée.
Arrivé a Dubai, un magnifique aéroport, l´assurance m´avait réservé une chambre pour les quelques heures d´attente. évidement après 10 mois passé sans luxe ni choses modernes, en rentrant dans ma chambre j´appuyais sur tous les boutons pour voir car il faisait très noir mais rien ne marchait, je ressortais ma lampe frontale et sortis de la chambre pour en demander une autre vu que l´électricité ne marchait pas. dans le couloir je rencontrais un client a qui je demandais si il avait aussi un problème de lumière dans sa chambre, il rigola en m´expliquant qu´il fallait introduire la carte d´abord dans la boite juste à côté en rentrant sur la droite sur le mur, eh oui, la fatigue plus l´oubli des choses modernes peu joué des tours. Je rigolais aussi. Par contre la clim était a 19 degré, je voulus la montée car il faisait froid pour dormir mais elle était fixe pour la nuit je pense ou bien je ne sais pas m´en servir. Pour la douche l´eau était tiède, ok pas grave, ça j´y suis habitué. La température extérieure était a 2h30 du matin de plus de 40 degré donc en sortant le matin pour prendre la navette vers l´aéroport un mur de chaleur vous écrase.
Le voyage jusqu´à Amsterdam ne fut que sous les turbulences, ceintures constamment attachées, manger et se distraire du mieux que possible. Je fus soulagée quand on touchait le sol, car située en queue d´avion avec les turbulences constantes j´avais mal au cœur, comme on dit, je suis sure que je n´étais pas la seule.
Normalement mon siège était à la fenêtre, que je cédais pour échanger contre une place sur couloir.
Arrivée Wilko m´attendait et le soir on mangeait ensemble chinois avec Youandi Monique Gwendoline et Séraphin.

Bye, bye, Patricia

--------------------------------------------------------------------------------------

Aan alles komt een einde


Na enkele weken rust in Kathmandu, een visum aanvragen voor Meen (die helaas niet naar Europa kan komen) en doktersbezoeken, hebben we contact opgenomen met de reisverzekering en voila, nu ben ik weer in Nederland sinds afgelopen zondag.
De laatste twee dagen was een hoop gehaast want donderdag wist ik pas dat ik zaterdag zou vertrekken. Dus de koffer inpakken, de laatste bestellingen doen en de laatste kadootjes kopen.
Meen heeft me nog meegenomen om de twee tempels te bezoeken in Patan. Dat is ook de wijk waar veel Boedddha beeldjes worden gemaakt en de prijzen zijn daar het goedkoopst. Ik heb er twee gekocht.
Vrijdagochtend kwam Sonia terug van vakantie in Frankrijk; zij heeft me veel geholpen met de laatste dingen voor mijn vertrek. Ik ben nog een laatste keer naar Tibetaanse les gegaan om gedag te zeggen, heb foto’s genomen en vertrok met een hoop kata’s om mijn nek (het traditionele Tibetaanse sjaaltje om tot ziens en goede reis te zeggen) en een Engelstalig boek van Shantideva.
En zaterdag voor het middageten wat Meen dagelijks voor me bereidde, kwam Dakpa Yeshi nog langs om mijn kleding en de kleding die Sonia uit Frankrijk had meegenomen, op te halen en aan de armen te geven. Ook hij had nog wat kadootjes voor me. Dus aan de ene kant kreeg ik plaats in mijn koffer, maar aan de andere kant werd dat weer opgevuld met alle kadootjes. Mijn koffer zat helemaal vol, alleen met boeken en kadootjes. Gelukkig mocht ik 30 kilo meenemen. We moesten met z’n tweeën op de koffer gaan zitten om die dicht te krijgen.
’s Avonds een familie diner bij Meen en zijn familie, een heerlijke Dal Bath, traditioneel Nepalees gerecht.
In Nepal zoen je niet in het openbaar, zeker geen man, maar op het vliegveld gaf ik Meen gewoon een zoen, die daar erg om moest lachen. De vrouwen had ik al wel een afscheidszoen gegeven. Bij het inchecken bleek mijn koffer ruim 31 kilo te wegen, maar ik hoefde niets bij te betalen!
Het vliegtuig was bijna leeg en de meeste passagiers waren Nepalesen die in Dubai werkten. Ik had drie stoelen waarop ik bijna languit kon slapen.
Het vliegveld in Dubai was prachtig en de verzekering had een hotelkamer voor me geboekt waar ik de tijdens de overstaptijd kon rusten. Na 10 maanden zonder luxe en moderne dingen, kwam ik mijn kamer in en drukte op alle lichtknoppen maar niets werkte. Met mijn hoofdlamp op, kwam ik de kamer weer uit en wilde een andere kamer vragen waar de elektriciteit het wel deed. Op de gang vroeg ik een andere hotelgast of hij ook geen licht had. Die moest er om lachen en vertelde dat ik mijn sleutelkaart in het kastje om de hoek bij binnenkomst moest stoppen. Tja, de vermoeidheid en onwennigheid met de moderne dingen kunnen je voor gek laten staan. Ik moest er ook wel om lachen. Maar de airco stond op 19 graden. Ik wilde het wat minder koud zetten, maar hij stond vast op 19 of ik ben er niet achter gekomen hoe het werkt. De douche was lauw, oké niet zo erg, dat was ik wel gewend. De buitentemperatuur om half 3 ’s nachts was boven de 40 graden dus toen ik weer buiten kwam om de bus naar het vliegtuig te nemen, werd ik geplet door de hitte.
De reis naar Amsterdam waren er steeds turbulenties en de riemen steeds om. Zo goed en kwaad als het kon, probeerde ik me af te leiden en te eten. Ik zat achterin het vliegtuig en met alle turbulenties was ik misselijk en ik was zeker niet de enige. Mijn plek bij het raam had ik omgeruild met iemand die aan het gangpad zat.
Bij aankomst stond Wilko op me te wachten en ’s avonds hebben we chinees gegeten met Youandi, Monique, Gwendoline en Séraphin.

Bye, bye, Patricia

  • 04 Augustus 2013 - 19:22

    Miriam:

    Welkom Thuis Patricia!
    Zal wel weer even omschakelen zijn om weer terug te zijn.

    Vond het heel erg leuk om de afgelopen maanden jullie reisverhalen te volgen!

    Groetjes Miriam

  • 05 Augustus 2013 - 08:59

    Anita:

    welkom thuis, zal wel wennen zijn in de drukte en westerse gehaastheid.

    hoop jullie snel weer te zien
    Xxxx
    Anita

  • 05 Augustus 2013 - 22:47

    Arielle:

    Du début à la fin, ça a été un réel plaisir de profiter du partage de votre aventure que toi et Wilko nous avez offert par le biais de ce blog. J'espère vous voir bientôt. Bises
    Arielle

  • 07 Augustus 2013 - 15:24

    Paula:

    Welkom thuis in dit kikkerland!! Was erg leuk al jullie avonturen te lezen.
    lieve groet,paula

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Patricia & Wilko

Onze TAT-relatie (Travelling-Apart-Together)

Actief sinds 18 Sept. 2012
Verslag gelezen: 2011
Totaal aantal bezoekers 18929

Voorgaande reizen:

28 September 2012 - 16 Augustus 2013

Nepal

30 April 2013 - 23 Mei 2013

Malaysia

23 Februari 2013 - 13 Mei 2013

India

31 Januari 2013 - 30 April 2013

Nieuw Zeeland

Landen bezocht: