Van/Depuis Auckland naar/à Auckland - Reisverslag uit Auckland, Nieuw Zeeland van Patricia & Wilko - WaarBenJij.nu Van/Depuis Auckland naar/à Auckland - Reisverslag uit Auckland, Nieuw Zeeland van Patricia & Wilko - WaarBenJij.nu

Van/Depuis Auckland naar/à Auckland

Door: Wilko

Blijf op de hoogte en volg Patricia & Wilko

30 April 2013 | Nieuw Zeeland, Auckland

Hallo allemaal,

Vandaag de laatste blog over Nieuw Zeeland, die in dezelfde stad begint en eindigt, namelijk in Auckland. Nadat we met de camper een klapband hadden gekregen, waren we "op de grote stad aangewezen" om een band te vinden van de goede maat en het goede merk. Er was weer veel regen voorspeld, dus een goed moment om Auckland te bezoeken.

In de haven, net buiten het centrum, zijn twee straten waar je langs de kade met de kamper mag parkeren. Die kant van de stad hebben we (tussen de buien) door het park gewandeld, geschuild in cafeetjes, uit eten en de eerste avond naar het internationale documentaire filmfestival geweest; "Last call at the oasis" over de drinkwatervoorraad, die op steeds meer plaatsen in de wereld problematisch wordt. Niet alleen in derde wereld landen maar ook bijvoorbeeld in de VS en Australië.

Twee dagen in de stad was leuk, maar ook genoeg. Daarna hadden we nog een week voor mijn vliegtuig vertrok en die tijd hebben we noordelijk van Auckland doorgebracht. Eerst zijn we de grootste kauri bomen geweest, soms meer in de dikte en soms meer in de hoogte ontwikkeld, met hoogte tot de eerste tak tot maximaal 17,5 meter en omtrek tot 16,5 meter en zo'n 1200 jaar oud.

De weersvoorspellingen werden beter (en het weer zelf gelukkig ook!) dus besloten we nog een keer te gaan fietsen. De Twin Costal Trail wordt op dit moment nog aangelegd, maar een stuk dat klaar was, goed voor ruim 40 km, konden we al doen. Een leuke fietsroute gedeeltelijk over wat ooit een spoortraject was geweest en door de spoortunnel. Net voor het einde moesten we nog even schuilen onder een boom, maar het was een geslaagde tocht ook al was het landschap niet zo spectaculair, maar gewoon mooi is ook goed....

Uiteindelijk zijn we bij het (bijna) noordelijkste puntje, aangekomen. De rijksweg SH1 houdt bij Cape Reigna op bij een parkeerplaats. Van daar naar de vuurtoren gelopen, waar je de golven uit verschillende richtingen tegen elkaar op ziet botsen, omdat de Tasman Zee en de Stille Oceaan daar bij elkaar komen. Een raar gezicht is dat!

Vanaf de vuurtoren zijn we naar Cape Marie van Diemen gelopen. Heen over het strand en op de terugweg een groot stuk door de duinen en zandvlaktes, die op sommige stukken vermengd zijn met gestolde lava. Wederom weer een heel ander landschap dan ik tot nu toe had gezien. Een paar kilometer daar vandaan hebben we bij het strand geslapen en de volgende ochtend naar de Sandy Bay gelopen.

De op één na laatste dag hebben we relax op een zeilboot doorgebracht in de Bay of Islands met haar ruim 140 eilanden. Iets meer wind in de zeilen was leuk geweest, maar hoogtepunten met blauwe pinguïns op zee en eilanden gevormd door lava, maakte het zeker de moeite waard.

En als laatste stond een bezoek aan de Abbey Caves "op het programma". Drie grotten die op eigen gelegenheid kan bezoeken. Dit keer is Manita ook overal mee geweest. Bij twee grotten hebben we een andere uitgang genomen om niet dezelfde weg terug te hoeven lopen. Glimwormen, stalactieten en stalagmieten, weta's (grote insecten) en vooral véél water. In de eerste grot, de Organ Cave, probeerde ik nog mijn kleren droog te houden door mijn kniebroek zo hoog mogelijk op te stropen, maar in de tweede grot, de Ivy Cave, was er geen ontsnappen meer aan en stond het water tot ons middel en hoger. De Middle Cave hebben we als laatste verkend en een familie met kleine kinderen zeiden dat deze grot makkelijk was, maar gelukkig vonden wij nog een zijgangetje waar het wel klimmen en klauteren was en met nauwe stukken waar we op handen en voeten door het water moesten. Daar ben ik helemaal in mijn element. Een superleuke afsluiting van een indrukwekkende tijd in Nieuw Zeeland.

De drie maanden zijn omgevlogen! Heel bijzonder ook om drie maanden lang met Manita en André op te trekken en in de kleine ruimte van de kamper te leven. En dat hebben we afgesloten met een gezellig etentje in een vietnamees restaurant in Auckland.

Liefs, Wilko

--------------------------------------------------------------------------------------

Bonjour,

Aujourd'hui vous lisez le dernier blog sur la Nouvelle-Zélande, ce blog commence et se termine dans la même ville, Auckland. Après une crevaison avec le camping-car nous étions "obligé" d'aller en ville pour trouver la bonne taille et la bonne marque de pneu. Les prévisions météorologique annonçait beaucoup de pluie, donc un bon moment pour visiter Auckland.

Dans le port et juste en dehors du centre ville, il y a deux rues où on peut garer le camping-car pour la nuit. Ce côté de la ville, nous avons marché (entre deux averses) dans le parc, on s'est mis à l'abri dans les cafés, les restaurants et le soir il y avait le festival international des films documentaires, "Last Call at the Oasis" (Dernier tourner dans l'oase), une documentaire sur la disponibilité de l'eau potable, qui est de plus en plus problématique dans beaucoup d'endroits dans le monde entier. Non seulement dans les pays sous-développé, mais aussi aux États-Unis et en Australie.

Deux jours dans la ville était sympa, mais c'était aussi assez. Puis il nous restait une semaine avant mon départ en avion et la semaine entier nous passions au nord d'Auckland. D'abord, nous avons été aux plus grands des Kauris, parfois plus développé en épaisseur et parfois plus développé en hauteur. Ces arbres ont une hauteur de la première branche jusqu'à 17,5 mètres et une circonférence jusqu'à 16,5 mètres et il en reste une vivante âgé de 1200 ans environ.

Les prévisions météorologiques étaient meilleures (et le temps lui-même heureux aussi!) Nous avons donc décidé de refaire du vélo. Le sentier "Twin Costal Trail" est sous construction à ce moment, mais nous avons pu faire le morceau fini, un peu plus de 40 km. Le parcours passait sur l'ancien ligne de chemin de fer et par un tunnel. Juste avant la fin, nous nous avions abrité pour une averse courte sous un arbre, mais malgré ça et un paysage pas très spectaculaire l'après-midi était sympa quand même....

Finalement, nous arrivons à l'extrémité nord du pays (ou presque). L'autoroute SH1 s'arrête à Cape Reigna sur un parking. De là nous sommes allés au phare, où on voit des vagues venant de différentes directions se cogner, parce que la mer de Tasman et l'océan Pacifique se rencontrent ici. Quel étrange spectacle!

Depuis le phare, nous sommes allés à Cape Marie van Diemen. Sur l’aller en passant par la plage et sur ​​le retour un grand morceau par des dunes desquelles certaines parties étaient mélangées avec de la lave; encore un paysage très différent de ce que j'avais vu avant. A quelques kilomètres de là, nous avons dormi au bord de la plage et le lendemain matin nous sommes allés à Sandy Bay.

L'avant-dernier jour, nous avons passé sur un voilier dans la Baie des Îles, avec ses plus de 140 îles. Un peu plus de vent dans les voiles aurais été agréable, mais voire des pingouins bleus en mer et les îles formées par la lave, fallait bien la peine.

Et en dernier "sur le programme" il y avait une visite des Grottes de l'Abbaye. Trois grottes sont à visité librement. Cette fois Manita nous a suivi partout. Dans deux grottes, nous avons trouvé une sorti différente pour éviter d'avoir à remarcher le même chemin sur le retour. Lucioles, stalactites et stalagmites, wetas (gros insectes) et beaucoup d'eau; dans la première grotte, la Grotte Organ, j'ai essayé de garder mes affaires sec par rouler mon short aussi haut que possible, mais la deuxième grotte, la Grotte Ivy, c'était impossible d'y échapper car l'eau était jusqu'à la ceinture et plus. À la Cave Moyen notre dernière grotte explorée, une famille avec de jeunes enfants ont dit que cette grotte était facile, mais heureusement nous avons trouvé un passage où il fallait escalader et avec des endroits où nous avions besoin de passer dans l'eau à quatre pattes. Je y étais complètement dans mon élément. Une belle fin super d'un temps impressionnant en Nouvelle-Zélande.

Les trois mois sont passé tellement vite! Être avec Manita et André pendant trois mois et à vivre dans un petit espace du camping-car avec eu était également très spéciale.
Nous avons fini ces aventures ensembles avec un dîner dans un restaurant vietnamien à Auckland.


Bizzzz, Wilko

  • 01 Mei 2013 - 13:43

    Pat:

    leuk einde fotos. liefs Pat

  • 01 Mei 2013 - 14:15

    Arielle:

    C'est donc fini les magnifiques photos et les fabuleux récits de Nouvelle Zélande. Merci d'avoir partagé tous ces beaux moments. A bientôt.
    Arielle

  • 01 Mei 2013 - 16:20

    Christine :

    coucou Wilko.....que vas tu faire apres ??? vas tu rejoindre Patricia ???
    bisous christine

  • 01 Mei 2013 - 17:30

    Paula:

    Wat een foto's!!! Super die boom,waanzinnig. Hoe zijn nu je verdere plannen? ben heel benieuwd
    Lieve groet,Paula

  • 02 Mei 2013 - 05:59

    Manita:

    Het is wel vreemd weer met zijn tweetjes te zijn, na de kamper zolang met zijn drieën gedeeld te hebben. het was gezellig je hier te hebben! maar wie kookt er nu vanavond? :-)

  • 02 Mei 2013 - 22:57

    Nynoshca:

    Woooow, 3 mnd voorbij, begin je langzamerhand heimwee te krijgen naar Nederland?xxxNynoshca.

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Patricia & Wilko

Onze TAT-relatie (Travelling-Apart-Together)

Actief sinds 18 Sept. 2012
Verslag gelezen: 129
Totaal aantal bezoekers 18939

Voorgaande reizen:

28 September 2012 - 16 Augustus 2013

Nepal

30 April 2013 - 23 Mei 2013

Malaysia

23 Februari 2013 - 13 Mei 2013

India

31 Januari 2013 - 30 April 2013

Nieuw Zeeland

Landen bezocht: